Lingua bífida

17 de maio, Día das Letras Galegas, un día ao ano no que dende os poderes públicos, os centros de educación e culturais, colectivos e persoas individuais se fai homenaxe a un autor en lingua galega finado anos atrás. Este ano tócalle a X. M. Díaz Castro, autor de “Nimbos”, texto que a inmensa maioría da xente (o que escribe isto incluído) non leu. Sen embargo, calquera persoa observadora poderá ver como este día se virou dende hai moitos anos como unha data reivindicativa, na que manifestacións a prol da lingua recorren o país en contra das (anti)políticas lingüísticas levadas a cabo polo goberno de Feijóo.

Unha lingua que viviu de todo: dende unha época de esplendor sendo recoñecida e usada por reis incluso fóra de Galicia, unha longa época de escuridade na que o seu uso estaba desprestixiado e incluso prohibido, unha época de rexurdir que chegou con grandes autores como Rosalía de Castro, Cabanillas, Castelao, Manuel Antonio... Semella que o que millóns de galegos ao longo de máis de mil anos preservaron a pesares das circunstancias contrarias, está en perigo nas últimas décadas por unha nova xeración de galegos que ven na lingua algo morto, un elemento político ou incluso algo alleo.

Todas as actitudes citadas antes, e moitas máis, aínda que rexeitables, son comprensibles. Moitos son os que ven no galego algo morto polo feito de non ser falada máis aló das fronteiras de Galicia e proximidades e, polo tanto, non “servir” fóra das nosas fronteiras. Esta actitude, propia da globalización, fai que as dúbidas sobre a súa utilidade económica (que ten máis peso do que debía ter) se transformen en desleixo á lingua propia posto que “non che vale para ir polo mundo”. Esta visión do galego como algo “inútil” está morta dende o mesmo momento no que o noso parlamento galego descubriu, a través da ILP Valentín Paz Andrade, que a aprendizaxe, aproximación e aproveitamento doportugués (lingua cun nivel de semellanza alta co galego) son totalmente beneficiosas para Galicia e a aproximación da nosa lingua ao seu espazo lingüístico. Non quere dicir isto que esquezamos o galego para falar portugués, como algunhas voces din, senón que a nosa lingua por fin se volve achegar ao seu mundo, á lusofonía.

Outra crítica habitual que nas charlas informais e, a veces, oficiais, se fai sobre o galego é o feito de terse convertido nun “obxecto político”. E en parte é certo, nos últimos anos non facemos máis que ver como se asocia o feito de falar galego a ter ideas nacionalistas. Espallouse este prexuízo posto que habitualmente, os partidos que máis fincapé fan neste tema son os de tipo nacionalista como o BNG e demais. Sen embargo, unha lingua non pertence a un partido político, asociación, empresa, persoa, etc, senón a tódolos seus falantes. Como membro de EQUO, un partido de nivel estatal e europeo (dentro dos European Greens) considero non ser sospeitoso de nacionalista e, sen embargo, sinto o galego como algo meu, algo que me acompaña na miña vida, no meu día a día. A miña boca ábrese e fala en galego, as miñas mans moven un lapis, bolígrafo ou teclado e escribo en galego. Entón, é un obxecto político? Máis ben quíxose facer ver como tal, a pesar de que unha lingua nunca pode pertencer a ninguén máis que os seus falantes.

O elemento máis difícil de combater é o feito de sentir o galego como algo alleo. Poñamos un exemplo: como facer que un matrimonio que decide, polo motivo que sexa, non estar xunto, volvan quererse? Ou máis difícil aínda, como facer que unha persoa se namore doutra que non coñece ou que coñece moi pouco? Para estes exemplos similares a resposta é difícil. No primeiro caso, unha parella que se separa (un falante que abandona a lingua) só volverá no caso de que as diferenzas, os problemas e prexuízos que poidan ter desaparezan e volvan descubrirse mutuamente. No segundo caso, unha persoa que non se namora doutra (unha persoa que non quere saber nada do galego), só queda facerlle ver o fermoso da lingua, o grandísimo mundo que representa, as marabillas que nos agocha e agardar, agardar que esa persoa vexa cunha mirada limpa todo o que se lle amosa e queira saber máis, que queiraestar máis preto, así ata caer namorado.

Por desgraza o galego non vive un bo momento. O número de falantes diminúe día tras día, a súa presenza nos medios de comunicación é hoxe menor que hai décadas, o seu apoio por parte do goberno galego, presidido por Alberto Núñez Feijóo, retrocede e, o que é peor, moitos galegos xa non o senten coma seu. Contra isto hai esperanzas. Moitos son os exemplos de persoas, colectivos e incluso empresas que saíron adiante usando o galego e incluso potenciándoo (poñamos por exemplo o caso de R, ou os anuncios de Gadis). Neste punto parece claro que namentres non se potencie un uso comercial do galego (tanto nas empresas, nos medios de comunicación, no ocio e entretemento, etc.) este non conseguirá adaptarse aos tempos modernos e seguirá neste buraco negro.

Contra toda visión pesimista, nós traballaremos por, para e co galego, sen prexuízos e cunha perspectiva positiva e moderna, posto que consideramos que “se aínda somos galegos, é por obra e graza do idioma”.

Iago Hermo

“Rede EQUO Xove (RQX) animará aos cidadáns a descubrir e cambiar Europa no seu acto de presentación pública”

- “O 80% das leis veñen de Europa, e afectan a cada un dos mozos e mozas galegos”, destaca Roberto Carro, membro da RQX en A Coruña.

- “Queremos que a xente saiba que a súa participación é necesaria, que implicarse e acudir ás urnas é fundamental. Hai que exercer o dereito ao voto”.

A organización política Rede EQUO Xove Galicia dase a coñecer á xuventude galega co seu primeiro acto público oficial, o cal suporá un paso máis na consolidación do partido verde EQUO en Galicia. “Europa, emprego e xuventude” é o lema baixo o que se celebra dito acto, no que aproveitarán para presentarse, explicar de forma sinxela como camiña Europa na actualidade e plantexar propostas concretas que a Rede, EQUO e o Partido Verde Europeo queren implantar.

En palabras da RQX, a alternativa verde ten moitas aportacións que ofrecer en ditos temas, e agora si hai unha voz verde clara a nivel español, EQUO. “É unha charla-coloquio na que non só exporemos unha serie de conceptos, senón que escoitaremos, valoraremos e comunicaremos ao partido as ideas que nos lancen os cidadáns que acudan ou participen a través de Internet”, afirman os membros da RQX.

Este acto realizarase o día 17 de marzo ás 19 horas na biblioteca pública Ánxel Casal de Santiago de Compostela. Ademais, para todos aqueles que queiran gozar deste acto pero non poidan acudir presencialmente, poderá seguirse a través dun streaming, cuxo enlace figurará nas webs de EQUO Galicia e da RQX con anterioridade á charla. Incluso poderán formularse preguntas, dúbidas e propostas dende a rede social twitter co hashtag #PreguntaRQX. “Canto máis xente participe, máis debate e ideas poderemos sacar deste acto”, comentan dende Rede EQUO Xove.

A RQX Galicia é o referente xuvenil de EQUO Galicia, sexta forza política na comunidade. A RQX basea a súa acción política nuns piares básicos como son a Ecoloxía Política, a Democracia Participativa e os Dereitos Humanos.

O dereito a decidir: unha loita continua

Co debate social da reforma da Lei do Aborto tan presente na sociedade española estes últimos meses, non podíamos tardar máis tempo en manifestar a nosa opinión sobre tan grande violación dos dereitos humanos no blogue da RQX.

O Ministerio de Sanidade publica no ano 2011 que máis de 118.000 mulleres decidiron interromper o seu embarazo e o 89,6% delas fíxoo sen alegar ningunha causa, acolléndose ó prazo de aborto libre que permite abortar en España ata as 14 semanas de xestación. Este sistema maioritario en Europa (excepto nalgúns países como Malta, Irlanda ou Polonia) vai ser desmantelado polo goberno de Rajoy, para desgraza de todas as mulleres,  de todas e todos os cidadáns deste país. O señor Gallardón xa anunciou que a nova lei seguirá un modelo similar, aínda que máis restritivo, á vixente desde 1985 ata 2010, que facía do aborto un delito salvo en tres situacións: violación, risco para a saúde da nai ou anomalía fetal. Este é o modelo que levaría ás máis de 100.000 mulleres que abortan ó ano en España por causas económicas, sociais, (ou simplemente porque non lles peta ter un bebé e PUNTO) a non poder facelo.

A presión que a cidadanía exerza é moi importante para frear o incesante recorte dos dereitos humanos que estamos sufrindo en España, xa que polo que parece, ós políticos antiabortistas do goberno obsesiónalles respectar o sagrado da vida pero só desde o momento en que os bebés son concebidos ata que nacen e saen do hospital. Despois bórranos da súa lista de prioridades e que se apañen ás mulleres co que lles toque pasar. Non fai falla recalcar moito que a axuda á dependencia é outra falacia máis do goberno de Rajoy, e as demais axudas que da o Estado son rídiculas en comparación co que supón para unha muller que unha panda de  políticos machistas e represores cambien o destino da súa vida desde a comodidade dos seus despachos.

O aborto é unha decisión persoalísima na vida dunha muller e o feito de que un político, xuíz ou lexislador tome partido no asunto ou intente influír nel é simplemente inaceptable. Noxento. A que vai ter o fillo son eu, a que vai ter que solucionar os problemas que veñan despois son eu, non eles, e polo tanto NON acepto as súas leccións de moralidade e de respecto á vida, se eles non respectan a miña. Eu xa nacín, eu si son unha persoa.

Nos somos pro aborto pero tamén somos pro vida, xa que subscribímonos ó concepto férreo de que o propósito de ter unha lei do aborto adaptada a este século XXI no que vivimos non é matar nenos, senón salvar mulleres.

A ministra de exteriores sueca Birgitta Ohlsson dicía nunha entrevista que o dereito das mulleres a decidir sobre o seu propio corpo é un dereito humano básico. Por iso, de ningún xeito debemos permitir que un asunto que nos pertence de forma tan persoal, sexa usado como trampolín de políticos cincentos que avogan en favor dos dereitos dos non nacidos para conseguir os votos dos xa nacidos, pero non moi iluminados, e por ende, manipulables.

¡Manteñan os seus rosarios e os seus prexuízos misóxinos fora dos nosos ovarios e das nosas vidas!

Cristina de Vierna Fernández

Decidamos entre todas e todos

Polas declaracións de certos políticos, parece que a algúns lles molesta que a militancia dos partidos (e tamén o resto da cidadanía) decida os e as representantes do partido nas listas electorais, e por tanto, os deputados.

Basta con botar unha ollada a partidos de esquerda. Un caso que  chama bastante a atención é o caso de Alberto Garzón, que nun artigo publicado en La Marea di que ‘as primarias que son un invento liberal’.

Alberto Garzón sobre as primarias (La Marea)

Por outra banda, baróns socialistas como Ibarra tachan as primarias de disparate:

Ibarra - Primarias

O certo é que non resulta raro escoitar isto dun partido que organiza primarias cun candidato (Andalucía) ou que intenta impoñer candidatos do aparato (Trinidad Jiménez en Madrid).

Cómpre percatarse que Ibarra foi número un da lista do PSOE extremeño durante anos e Alberto Garzón encabezou a lista de IU por Málaga nas últimas xerais. Quen decidiu isto non o sabemos, pero seguro non foron os militantes directamente.

Para algúns partidos como EQUO as primarias non son unha estratexia, senón a nosa razón de ser. Se os partidos fórmaos a militancia, esta debe decidir. Pero non só a militancia, senón tamén a sociedade: falamos de primarias abertas porque os partidos deben abrirse á sociedade. A nosa forma de facer política non ten sentido se non a practicamos na nosa casa. EQUO é un exemplo de rexeneración democrática e de democracia radical.

En EQUO pensamos que as formas son o fondo. Ese é o motivo da nosa insistencia nas primarias, que dende a fundación de EQUO no 2011 se levan facendo en todas as convocatorias, con naturalidade, xa é algo básico. Equidade é que todas as persoas teñan as mesmas posibilidades.

Non só ás candidaturas, senón outros órganos internos. Calar a militancia é unha práctica ben asentada en partidos como o PP, que non se prantexan outro método de elección de candidatos que o dedazo.

A esquerda ten que entender que as primarias abertas achegan os partidos á cidadanía e xeran debate. Elixir ás persoas que os van representar é un exercicio de escoita, participación e transparencia.  EQUO é o único partido estatal que fai primarias para todos os procesos electorais, e non só para escoller o cabeza de lista (como UPyD) senón para a lista completa. Precisamente agora estamos nun novo proceso de Primarias; a segunda volta para escoller o noso cabeza de lista ás Europeas dos que falaremos noutro artigo.

Primarias EQUO

A diferencia principal de EQUO (e outros partidos que fan primarias) cos vellos partidos é que non consideramos as Europeas coma una cemiterio de elefantes; di Cañete ou Arenas  no caso do PP e Elena Valenciano, Pepe Blanco ou Valeriano Gómez no socialista. Onde algúns partidos ven o Parlamento Europeo como unha institución na que podamos cambiar Europa, outros veno coma un perfecto retiro para ex-alcaldes ou ex-ministros. 

Paga a pena que a sociedade participe na política cotiá porque sen esta retroalimentación de ideas e de persoas, seríamos un partido máis.

Así pois, primarias, primarias, primarias! 

Pablo Otero

Cicloxénese... climática ou política?

     Stephanie, Qumaira, Ruth...  Non, non se está nomeando a ningunha rapaza, senón aos enormes temporais que azoutaron Galicia nos últimos días cunha forza a veces devastadora. As árbores caídas, os desbordamentos de ríos, danos en infraestruturas en zonas costeiras e demais desfeitas fannos ver que a natureza ten forza de sobra para arrasar co que se propoña. Pero, e se imos máis aló e o vemos cunha óptica máis simbolista?

     Hai poucos días, desvelábanse relacións entre cargos do concello da Coruña coa trama de corrupción da “operación Pokemon”. E non só a cidade herculina está implicada, posto que, presuntamente, os ramais desta rede se estenden tamén a cidades como Ourense ou Santiago de Compostela. Polo que vemos, existe unha certa complicidade incluso entre partidos de distinta cor á hora de realizar este tipo de actividades corruptas.

     Do outro lado no mapa do estado e noutro nivel no que se inclúen persoas pertencentes á familia real, atopámonos co “caso Nóos”, tendo como protagonista actual indiscutible á infanta Cristina. Neste caso, inclúense incluso gobernos rexionais que financiaban os “proxectos” propostos polo home da infanta de forma totalmente irregular.

     No nivel máis alto, o que afecta ao propio goberno central, vemos como o partido do goberno (PP) tamén ten a súa propia trama corrupta con sobresoldos e manipulacións propias de mafiosos, chegando incluso a estar conectada con outra rede corrupta (se non ser a mesma), tamén coñecida como “caso Gürtel”.

     Os cidadáns ven con bos ollos todo isto? Imposible. Sen embargo, semella que o malestar non sae dos debates na televisión ou das conversas no bar. Se ben é certo que unha persoa se pode ver saturada con tanta mala información diaria, a indignación non pode quedar nun simple “son todos uns ladróns”. Para que este tipo de actitudes non sexan normais no noso país, temos a obriga como cidadáns de acabar con toda corrupción.

     Unha persoa que le o xornal, ve as noticias ou escoita a radio, e se decata de todo isto, pode pensar “e eu que podo facer para rematar con isto?”. Pois ben, a participación cidadá na vida pública é o primeiro gran alicerce para rematar coa corrupción. Un cidadán que non vota a listas electorais nas que hai corruptos, está loitando contra a corrupción. Un cidadán que participa da vida política do seu concello e denuncia as irregularidades, está loitando contra a corrupción. Un cidadán que pide transparencia, acceso á información, que pide unha democracia participativa e que busca a verdade, realmente está loitando contra a corrupción.

     Se a cidadanía indignada se preocupa pola súa vida pública; aquela que nos afecta a todos para mellor ou para peor; se involucra, denuncia, reclama e aporta, funcionará como unha cicloxénese cuxos ventos arrastrarán a corrupción e cuxa choiva limpará as institucións, devolvéndolle aos cidadáns o que é seu: a verdade.

Iago Hermo Martínez

ESTAFA ELÉCTRICA

 A Comisión Europea é consciente da situación económica e ambiental que estamos atravesando. O cambio climático é evidente nos fenómenos naturais extremos que veñen ocorrendo nos últimos anos, e da crise económica e social mellor nin falemos. Por iso, Bruxelas puxo como obxectivo para 2020 que as enerxías limpas tiveran un peso do 20% sobre a enerxía total.

 Non so o fan por amor ao noso planeta, senón tamén porque saben que a competitividade industrial está fortemente condicionada pola dependencia enerxética e os custes da enerxía, é dicir, apostan polas enerxías renovables e polo autoconsumo como medida para abaratar o custe enerxético.

 Mentres tanto en España, que podería ser o paraíso das enerxías limpas, o Goberno fai todo o contrario. A última reforma eléctrica levada a cabo polo goberno e a supresión das primas e subvencións a este tipo de enerxías supoñen un forte golpe para o autoconsumo e o desenrolo das enerxías renovables no noso país. Dentro dun marco lexislativo inestable en permanente cambio en función dos intereses duns poucos, os grandes inversores deixan de ver con bos ollos o noso país como lugar para facer realidade os seus proxectos. Ademais disto, o Goberno fai inviable economicamente o autoconsumo enerxético coa imposición dun “peaxe de respaldo” que impide que podamos autoabastecernos cun pequeno muíño de vento ou con placas solares nos teitos das nosas casas ou urbanizacións como fan moitas persoas ante a implacable subida da luz.

 Diversos estudios da APPA (Asociación de Produtores de Enerxías Renovables) sosteñen que as enerxías renovables supoñen un gran aforro enerxético a un estado no que o 80% da súa enerxía depende do exterior. Así, as enerxías renovables abarataron o prezo do mercado eléctrico o ano pasado en máis de 4.000 millóns de euros. Produciron un aforro de 32.538 millóns de euros no sistema eléctrico estatal como consecuencia da súa entrada no mercado diario entre 2005 e 2012. A todo isto hai que sumarlle a importancia que teñen as enerxías renovables na balanza enerxética para reducir o impacto das importacións de residuos fósiles, e o aforro derivado de evitar emisións de CO2 valorado en 3.095 millóns de euros.(Datos extraídos de evwind.com e estudio da APPA)

 Con esta información parece indubidable a importancia que deberían ter as enerxías renovables con respecto ás súas competidoras obsoletas e contaminantes, as enerxías fósiles tradicionais. Pois ben, as medidas do Goberno para impedir o desenvolvemento das enerxías limpas teñen a súa razón de ser.

 Cada día que pasa as instalacións solares e eólicas, tanto a gran escala como para o pequeno consumidor, son máis rendibles. Se a isto lle sumamos que a luz duplicou o seu prezo nos últimos cinco anos é lóxico pensar que cada vez hai máis consumidores domésticos que se propoñen producir a súa propia enerxía cunha pequena célula fotovoltaica ou un muíño de vento. Nalgúns países regulouse legalmente esta situación para que os produtores domésticos puideran verter a súa enerxía sobrante na rede eléctrica. Esta enerxía sobrante pode ser vendida ao noso veciño e facturada pola súa compañía eléctrica e á vez descontada da nosa factura, xa que actuariamos como produtores ou xeradores de enerxía.

 Esta medida fomenta o autoconsumo, a responsabilidade sobre a enerxía, diminúe a dependencia enerxética e a factura da luz do consumidor doméstico sen custar un so euro nin ao pequeno consumidor nin á compañía eléctrica. Parece que todos saímos beneficiados por esta medida mais se esta situación se xeneralizara no noso país os beneficios das eléctricas reduciríanse de maneira moi considerable.

Nun exemplo que podemos atopar no blogue (r)Evolución Energética (http://heliosyeolos.blogspot.com.es/search?updated-max=2012-12-05T15:44:00%2B01:00&max-results=5)  amósase como cunha simple instalación dunha célula fotovoltaica nunha casa andaluza poderiamos aforrar en 25 anos a cantidade aproximada de 30.000 euros na nosa factura da luz!! Se nunha soa casa as perdas da compañía serían desa magnitude, fagan as súas contas se isto se estendera por todo o territorio español. Os beneficios para os cidadáns serían substanciais, mais as eléctricas verían o seu oligopolio duramente atacado.

 Este aforro doméstico na luz obviamente non é do agrado das eléctricas, e por extensión tampouco o é dos políticos mafiosos e corruptos que nun futuro non tan afastado gozarán de avultados salarios como asesores destas empresas, que a beneficio delas e en detrimento da economía do país e do cidadán de a pé, impiden levar a cabo unha práctica sostible e saudable para a economía e para o medio ambiente.

                                                                                                                           Adrián Martínez Rey

XUVENTUDE 2.0

Chámome Roberto e teño 21 anos. Os meus compañeiros da Rede Equo Xove, tanto a nivel galego como federal, teñen todos menos de 30 anos. Somos novos, xente nova que estudamos as nosas carreiras, FP ou similar e que pretendemos saír ao mundo exterior con ilusión, frescura, un sorriso e ganas de comer o mundo.

Sen embargo, polo menos no meu caso, que aínda estou a rematar a carreira, non queda nin un gramo da mencionada ilusión, porque foi substituída por unha sensación de incerteza e temor. As cifras e os datos falan por si mesmos:

Na imaxe exposta a continuación podemos observar os feitos que están a dificultar a inserción dos xoves no mercado laboral español, dende o aumento da idade de xubilación á reforma laboral que non cumpre ningún dos obxectivos para cos mozos que prometía.

Podemos sumar todo isto a que hai sectores nos que se fai imposible conseguir un traballo estable, pois a inversión en I+D é cada día máis baixa, as artes son tomadas polo pito do sereno, as ansias dos emprendedores afogan entre os mil e un pagos e trámites para levar as súas ideas a novas dimensións…

Moitas iniciativas e protestas xurdiron en torno a isto, como a de “Non nos vamos, bótannos”, de “Xuventude sen futuro”, aludindo ao exilio forzoso ao que moitos se ven obrigados. O diario Público, nunha publicación do 3 de marzo do pasado ano, recolleu dita situación:

“Segundo datos do INE, en 2012, foron 302623 os mozos e mozas de entre 15 e 29 anos de nacionalidade española, que residen noutros países, mentres que en 2009 eran 242154, sen contar a todos os emigrantes que non se apuntan nos consulados, a meirande parte no caso da xente nova. Estímase que cada semana emigran varios miles. A realidade, pois, é que hai unha xeración que medrou nos tempos da bonanza económica, aos que se lles pintou un futuro moi prometedor. Sen embargo, a día de hoxe atópanse con que só lles quedan traballos precarios e paro.”

É dicir, queren botarnos do país. Que gañan eles? Baixar as cifras do paro, entre outras cousas. E, grazas a unha aparente medida que entrou pola porta traseira, eliminar da sanidade pública aos que leven fóra de España máis de 90 días. Antes pretendían que saísemos ao exterior, eramos a “mocidade aventureira” para que volveramos coas maletas cheas de saber para contribuír ao desenvolvemento do país. Agora, quítannos un a un os dereitos fundamentais para que nin sequera podamos volver.

No seguinte enlace pódese ler dita información:

¿Quedan sen cobertura sanitaria os residentes fóra de España?

Debemos dicir que membros do Partido Popular afirmaron que á súa volta, os mal chamados aventureiros e en xeral todos os españois terán cobertura sanitaria dende o minuto un, pero… É realmente iso o que di o BOE? Están unha vez máis xogando con nós? Por que tantas dificultades, e por que o agocharon?

Dende a Rede Equo Xove, en definitiva, lamentamos profundamente esta situación á que nos están a levar as constantes e infrutuosas medidas de austeridade impulsadas por un Goberno mentireiro e profundamente incompetente. A posibilidade de ter un futuro non debería ser algo que os xoves tiveran que pedir, pois, como toda persoa, gustaríanos poder acceder a unha vivenda nun futuro, a unha vida independente, a non ter que vivir ata os 40 anos dependendo duns país ou avós aos que se lles recortan/conxelan uns salarios e pensións que non son coma chicle, pois teñen límite. 

É así como a frase de Salvador Allende “Ser novo e non ser revolucionario é unha contradición ata biolóxica” cobra máis sentido se cabe. Teremos pois a xente nova unha oportunidade?

Roberto Carro Vázquez